Verhalen van bezoekers

Verhalen

H. (2000)

"Het was een lange en gevaarlijke reis om van Nigeria naar Nederland te komen. Het kostte me ruim twee jaar. Tien keer heb ik betaald voor de boot van Libië naar Italië. Slechts vijf keer werd ik toegelaten; vier keer daarvan zonk de boot. Op zee zag ik mensen verdrinken en terug op het vasteland zag ik dat mensen opgepakt werden. Zij werden gevangengenomen en vaak na betaling teruggestuurd naar hun land van herkomst. Dit spelen met mensenlevens maakte een diepe indruk op me.

Eenmaal aangekomen in Italië had ik eigenlijk geen plan: bleef ik hier? Welk land was het beste voor mij? Gezien mijn grote passie voor voetbal, adviseerde iemand me om naar Nederland te gaan, een land waar ik eerder niet veel over had gehoord. Nederland zou hét voetballand zijn, het land van Johan Cruyff. Zodoende kwam ik hier terecht.

Toen de IND mijn aanvraag na drie jaar afwees, wist ik in eerste instantie niet wat ik moest doen of waar ik heen kon. Het voelde opeens alsof ik geen volledige toegang tot het leven meer had. Er was geen hoop, geen perspectief en geen kans. Toch besloot ik er het beste van te maken. ‘Als ik moet leven zonder vergunning, so be it. Dan maar leven zonder vergunning’, dacht ik bij mezelf. Iets later maakte ik kennis met Villa Vrede en ontdekte een soort veiligheid hier: dat het legaal is om illegale mensen te verwelkomen.

Bij Villa Vrede heb ik rust, hoop en een tweede familie gevonden. Ik kan er bovendien nieuwe dingen leren, mijn vaardigheden ontwikkelen en werken aan mijn integratie. Het sluit aan bij mijn grote dromen. De ene is om modeontwerper te worden, net zoals veel van mijn familieleden. Mijn andere droom is om zo veel mogelijk kennis op te doen over de Nederlandse samenleving, om zo beter te integreren. Want als ik niet op basis van papieren hier mag blijven, dan blijf ik maar op basis van acceptatie."

M. (1990)

"Mijn verblijf in Europa begon met een master Urban Design aan een universiteit in Spanje. Het was voor mij een manier om mijn problemen met de Iraanse regering te ontvluchten en om meer vrijheid te ervaren dan dat ik als vrouw in Iran ooit zou kunnen hebben. De vrijheid in Europa, eigenlijk op het gebied van alles, was een schok en verademing tegelijkertijd. Ik mocht ineens zélf kiezen wat ik droeg, zélf kiezen of/wat ik geloofde en zélf kiezen wat ik ging doen in mijn weekend. 

Na mijn studie kon ik helaas niet in Spanje blijven, maar terugkeren naar Iran was als activist en feminist ook geen optie. Dus had ik geen andere keus dan naar een ander land te trekken. Dat werd Nederland. De eerste periode hier was erg uitdagend en onveilig. Ik had een Dublin-claim, wat inhield dat ik achttien maanden moest wachten tot ik asiel kon aanvragen. Met behulp van onder andere Villa Vrede heb ik me erdoorheen weten te slaan.

Met een aantal vrouwen heb ik de vrouwengroep opgezet bij Villa Vrede. Wekelijks komen we bij elkaar en wisselen informatie en ervaringen uit over van alles en nog wat. Het is een waardevolle groep, omdat veel van ons uit een patriarchale samenleving komen. Het doet goed om hierover uit te wisselen en elkaar ervan te verzekeren dat we sterk en goed genoeg zijn als vrouw. Dat we gelijk zijn aan mannen, ondanks dat ons iets anders verteld is in het verleden.

Omdat ik weet hoe moeilijk het is als vrouw in Iran (evenals in andere landen), zie ik het als mijn plicht om op te komen voor hun rechten. En omdat ik weet hoe moeilijk het is als (ongedocumenteerde) vluchteling in Nederland, hoop ik me in de toekomst in te zetten als sociaal maatschappelijk werker voor precies deze doelgroep. Nu ik (sinds een aantal weken) mijn verblijfsvergunning heb gekregen, kan ik deze droom verwezenlijken."


R. (2002)

"Op zeventienjarige leeftijd besloot ik mijn land van herkomst, Marokko, te ontvluchten. Dat deed ik vanwege religieuze redenen en omdat ik opzoek was naar meer vrijheid en openheid. Ik ben nu al ruim vier jaar in Nederland. Met mijn familie heb ik geen contact meer, maar hier heb ik een nieuwe familie gevonden. Nederland voelt voor mij als thuis, alsof ik hier geboren ben.

Wanneer iemand me vraagt hoe het met me gaat, zeg ik vaak ‘goed’. Ik besef dan vaak dat ik te snel geantwoord heb. Eigenlijk gaat het niet zo goed. Als ongedocumenteerd persoon heb je veel uitdadingen in het leven, elke dag weer. Er zijn weinig plekken waar je naartoe kan, terwijl je je best vaak onveilig voelt. Je mag niet werken, studeren, wonen, noch een bankrekening of verzekering afsluiten, ga zo maar door. Je hebt haast niets. Voor de overheid besta je niet, maar voor het leven wel. Dat vind ik lastig.

Onderhand voer ik al drie jaar een strijd als ongedocumenteerde. Ik noem het ook wel ‘de oorlog met het leven en met mezelf’. Ik weet niet hoelang ik nog moet vechten, maar ik heb er vertrouwen in dat achter de wolken de zon schijnt. Djembé spelen helpt me om mijn gevoel te uiten en rustig te worden. In mijn strijd put ik bovendien veel kracht uit God en de kerk, waar ik pas in Nederland kennis mee heb gemaakt. Het geeft me moed en hoop. Dat zou ik graag met anderen willen delen. Mijn grote droom is dan ook om pastor te worden.

Uiteindelijk zijn ongedocumenteerde mensen ook maar gewoon normale mensen. Wij hebben óók dromen, wij willen óók een mooi leven, wij willen óók trouwen en een gezin. We zijn niet gevaarlijk of crimineel. We zijn niet anders dan anderen. We kunnen gewoon samenleven met elkaar, jij en ik."

Fotoboek 'Ongedocumenteerd maar niet Ongezien'

Nieuwsgierig geworden naar nog meer verhalen?

De afgelopen twee jaar heeft Villa Vrede samen met fotograaf Mona van den Berg gewerkt aan het fotoboek "Ongedocumenteerd maar niet Ongezien". In dit boek zijn verschillende portretten en persoonlijke verhalen van ongedocumenteerde mensen in Utrecht opgenomen.

Het boek geeft een kijkje in de werkwijze van Villa Vrede en in de levens van sommige van haar bezoekers. Hoe is het om je land te verlaten en in Nederland te leven zonder papieren? Kun je eigenlijk wel spreken van leven of gaat het om overleven? Waar put je kracht uit als de toekomst zo onzeker is? Waar droom je desondanks van? Hoe houd je vol?

Het boek kost €20,- (exclusief verzendkosten) en kan besteld worden door een email te sturen naar info@villavrede.nl
De gehele opbrengst gaat naar Villa Vrede.