Blijf op de hoogte! Schrijf je in voor de 2-maandelijkse nieuwsbrief

Fatiha

Dit is een verhaal uit ons archief. Inmiddels heeft Fatiha een verblijfsvergunning en bouwt ze aan een nieuwe toekomst.

Fatiha Miezour is een alleenstaande moeder van twee jonge meisjes, 7 en 4 jaar oud. Ze komt uit Marokko en verblijft sinds 2012 in Nederland, zonder verdere familie. Fatiha is in afwachting van haar status als asielzoeker. Over twee maanden doet de rechtbank een uitspraak.

Hoe ervaar je jouw verblijf in Nederland?

In het begin vond ik het ingewikkeld om hier te zijn. Na mijn vertrek uit Marokko kreeg ik eerst onderdak bij een Marokkaans-Nederlands gezin in Utrecht. Het contact verliep nogal moeizaam. Na zes maanden moest ik daar weg. STIL (een solidariteitsorganisatie in Utrecht voor uitgeprocedeerde vluchtelingen, mensen in asielprocedure en migranten zonder papieren) heeft naar een nieuwe plek voor mij gezocht en voor tien maanden konden we bij een Nederlands gezin in Driebergen wonen. Ik kreeg een eigen kamer en we voelden ons er thuis. Maar die familie ging verhuizen en dus moesten ook wij daar weg.

Gelukkig konden we vrij snel bij een nieuw gezin in Amsterdam terecht. We bleven een jaar en zij zijn haast familie van ons geworden. We hebben nog altijd contact, we bellen en zien elkaar regelmatig. Maar uiteindelijk wilde ik terug naar Utrecht. STIL kon ons helpen aan een eigen woning in Kanaleneiland en zou ons bijstaan bij het verkrijgen van een verblijfsvergunning. Voor mijn kinderen was het stressvol om steeds opnieuw te moeten beginnen, met telkens een nieuwe school, nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. Daarom moest ik sterk zijn, vooral voor hen. Dat vind ik moeilijk. Want het is ook voor mij een heel spannende tijd. Maar ik krijg veel hulp en steun.

Wat heb je ontdekt in de tijd dat je hier bent?

Ik vind het opvallend hoeveel vrijheid er in Nederland is, vooral voor vrouwen. Ze mogen zijn wie ze zijn, leven zoals ze zelf willen. Dat was ik in Marokko niet gewend, daar hoor je als vrouw altijd dienstbaar te zijn aan mannen. Vrouwen kunnen hier gewoon naar school en gaan werken. Ik zie in Nederland ook minder angst, er is meer openheid. Alles is bespreekbaar.

Wat betekent Villa Vrede voor jou?

In één woord: familie. Dat ervaren mijn kinderen ook zo. Ze komen hier graag om mee te doen aan activiteiten of om te spelen met andere kinderen. Dat contact is heel belangrijk voor ons. Niet alleen met andere vrouwen en kinderen, maar ook met Wilma (coördinator Villa Vrede) en Marieke (pastor voor vluchtelingen en asielzoekers). Zij steunen ons, ook met praktische zaken zoals zwemles en taalles. Zonder Villa Vrede en STIL had ik het nooit volgehouden.

Welke talenten heb je?

Ik vind koken erg leuk en doe dat soms op feestelijke momenten van Villa Vrede. Ik zou daarnaast graag voor ouderen willen zorgen, want dat vind ik fijn en belangrijk. Ik kan goed luisteren naar anderen.

Wat zou je andere mensen wil meegeven?

Tegen mensen zonder papieren wil ik zeggen: wees sterk, houd vol. Ik weet hoe moeilijk dat is, maar je moet moed houden voor je kinderen en actief blijven werken aan je toekomst. Alleen maar bezig zijn met angst en stress werkt verlammend. Daarom moet je iets doen.

Als je burgemeester van Utrecht of minister-president van Nederland was, wat zou je doen?

Ik zou mensen zonder papieren willen helpen, met een vaste woonplek, met scholing. Vooral moeders met kinderen. Wanneer een moeder angstig en gestrest is, heeft dat negatieve gevolgen voor haar kinderen. Als de zorg voor moeders goed is, helpt dat tegelijk ook anderen.

Wat is jouw hoop voor de toekomst?

Ik hoop op een vaste woonplek in Utrecht, op een school waar mijn dochters kunnen blijven en kansen krijgen voor hun toekomst. Ik zou zelf ook graag meer scholing willen, vooral om beter de Nederlandse taal te spreken en schrijven. Ten slotte hoop ik ooit mensen in problemen, bijvoorbeeld mensen zonder papieren, verder te helpen. Want ik weet hoe belangrijk dat is.

(Interview: Gottfrid van Eck, pr-vrijwilliger bij Villa Vrede)